Deze week zijn wij naar België gelopen. Voor het eerst wandelen we samen in het buitenland. Onze benen worden langzaam iets sterker en soepeler en wij worden inventiever als we iets nodig hebben. Rosa kijkt haar ogen uit, sjeest over bospaadjes en smult van het supermarktvlees.
Vertrek van het landgoed
“Sjaak, ik zou morgen graag lekker vroeg willen opstaan. We hebben 30 kilometer voor de boeg en daar moeten we de tijd voor nemen!”. Omdat we de telefoons al uitgezet hebben vertrouwen we op onze innerlijke wekker. Om 5.45 uur word ik wakker en we ruimen alle spullen op. We kijken terug op een fijne neven- en nichtendag en mochten nog een nachtje hier kamperen. We eten boekweitvlokken met romige amandelmelk die we zaterdag bij de Odin op het terrein hebben gekocht. Sjaak is gewend aan boterhammen met margarine en hagelslag, maar tijdens deze reis neem ik het voortouw om eventuele voedseltekorten te voorkomen. Ray en Moth overleefden het Zoutpad met instantnoedels en caramelrepen, maar gelukkig kunnen wij iets gezondere boodschappen doen. Rond half 9 hebben we alles ingepakt, leggen de sleutel, handdoeken en een briefje voor mijn werkende neef in zijn postvak en vertrekken.
Rivierengebied
We zitten midden in het rivierengebied en het is iedere keer een uitdaging om de uitlopers van de rivieren over te steken. Bij Tiel is een fatsoenlijke pont waarmee we voor 2,50 euro naar de overkant mogen.
Foto: op de pont bij Tiel
De uiterwaarden
Na de pont zoeken we naar het pad dat ons door de GPS wordt gewezen. Het tweede pad is bingo en het blijkt een heerlijk avontuurlijke tocht te zijn. Rosa straalt van zoveel prachtig grasland. Ze gaat heerlijk rollen en wij kijken genietend toe, dit is háár momentje! Totdat we zien waarin ze heeft liggen rollen: “Getver! Ze zit onder de poep!”. Rosa blijkt koeienvlaaien heerlijk te vinden om in te badderen. “Ga maar zwemmen!” zeg ik streng. Ook dát vindt Rosa erg leuk.
Foto: pauze bij het zwemstrandje
Klauteren en tijgeren
Het is een tocht met hindernissen, we klauteren over hekken en tijgeren onder schrikdraad door. “Het is echt heel bijzonder. Ik merk dat ik steeds fitter word! Een paar dagen geleden had ik dit strompelpad niet kunnen lopenen kijk ons nu eens!” Ik krijg de slappe lach als we onze rugzakken af moeten doen en onder schrikdraad door moeten kruipen. “Hilarisch! We zijn allebei 50+ en doen een soort hindernisbaan” grinnik ik.
Foto: klauteren over hekken heen
Kruidenparadijs
Ik neem een bloemetje van de cichorei in mijn mond en kauw erop. “Waarom doe je dat?” vraagt Sjaak. “Dat is voor mijn mondgezondheid. Sinds ik van huis vertrokken ben drink ik veel minder kruidenthee en ik merk dat ik wondjes in mijn mond krijg. Dat betekent dat mijn immuunsysteem verzwakt.” Achtereenvolgens kan ik bloemetjes en blaadjes van de braam, de verveine, het duizendblad en de smalle weegbree plukken. “De smalle weegbree, die is wondhelend en ontstekingsremmend!” zegt Sjaak. “Ja! Hoe weet jij dat?” vraag ik verbaasd. “Dat zei jij net!” lacht Sjaak. Er groeit hier opnieuw veel Guldenroede. Dat is mijn favoriet voor de mondgezondheid. Ik kauw op de gele bloemetjes en proef de zomer. Ik laat het gele sap tussen mijn tanden doorspoelen als mijn eigen natuurlijke mondwater. “Rosa is echt aan het genieten hier hè!?” lispel ik. “En ik óók!” voeg ik eraan toe.
Foto: prachtige guldenroede in de uiterwaarden bij Tiel
Expeditie Robinson
Sjaak heeft nog een extra activiteit op zijn binnendoorroute gecreëerd. Hij moet even zoeken, maar dan heeft hij het gevonden: We mogen de rivier oversteken. En er is alléén een éénpersoonspontje. Ja écht!! Ik voel aan het pontje dat bestaat uit een een stuk piepschuim met kippengaas. Het wiebelt aan alle kanten. En daar moet mijn niet-zo-Tinkerbel-lijf op mét een rugzak van 15 kilo. Hilarisch toch? “Weet je wat ík doe? Ik trek mijn sokken en schoenen uit en loop wel door het water naar de overkant!”. Ik heb allang gezien dat het water niet zo diep is. Sjaak gaat wél met het pontje en Rosa zwemt gezellig met hem mee. Sjaak krijgt van mij een stoere foto. Want wanneer maak je dat nou mee, dat je op een stuk piepschuim met kippengaas de rivier mag oversteken?
Foto: Sjaak steekt de rivier over met het éénpersoonspontje
Noord-Brabant
Al deze activiteiten hebben ervoor gezorgd dat we 5 uur over 10 kilometer hebben gedaan. Hoewel dit allemaal heel leuk was, moeten we nog wel een flink stuk lopen om onze bestemming voor vandaag te halen. We nemen het pontje naar Lith en zijn in Noord-Brabant! In Lith doen we wat boodschappen en lopen stevig door langs plattelandsweggetjes met hard rijdende auto’s.
Foto: gearriveerd in Noord-Brabant
Rond etenstijd lopen we een doodlopende weg in en maakt Sjaak de rijst met broccoli en bonen in de berm klaar. Het is fijn om bijtijds te eten en we hebben sowieso rust nodig. Ik geef Rosa een grondige borstelbeurt. We zijn klaar voor onze avondwandeling en lopen de regenboog tegemoet.
(Nog niet) jarig
Het lopen gaat lekker en we kunnen het aan. Maar we hebben een slechte nacht omdat we onze tent per ongeluk op een mierenhoop gezet hebben en vlakbij de spoorlijn staan. “Best wel raar, morgen ben ik jarig en dan word ik 51, en dan slaap ik op een mierenhoop!” herinner ik me. We vertrekken zo vroeg mogelijk en maken ons op voor 34 kilometer naar Oirschot. Bij Berlicum willen we koffie drinken maar het cafeetje is nog niet open. We mogen wel water pakken en naar het toilet. Op het toilet zie ik dat ik mijn onderbroek achterstevoren aan heb. Maar wat mij meer zorgen baart is dat er grote blaren op de achterkant van mijn beide benen zitten. Insectenbeten van gisteren zijn gaan ontsteken en ik vermoed dat ik echt allergisch ben! Mijn benen doen pijn. Er zit vocht onder en de huid laat los. Ik besluit mijn onderbroek om te draaien, water te halen en verder te lopen, want vanavond zijn we bij mijn dochter en dan kan ik mijn wonden verzorgen. Maar het is zwaar. We ploeteren over plattelandsweggetjes met pollen gras, waar ik iedere keer mijn benen zwik. Ik kan mijn benen amper buigen, zo opgezwollen zijn mijn knieholten. We lopen stug een uur door, dan een half uur liggen in het gras en dan weer een uur lopen, en dan weer een half uur in het gras. Enzovoort. Op deze manier leggen we 25 kilometer af. Eindelijk zijn we bij de Lidl in Boxtel, maar ik heb weinig van de tocht meegekregen omdat ik zo op mijn tandvlees loop. We kopen Griekse yoghurt met banaan en lopen naar een grasveldje bij een school om dat op te eten.
School
“Mag ik wat vragen? Wat komen jullie hier doen?” vraagt de vriendelijke man met de bruine ogen die de hoofdconcierge blijkt te zijn. Overal staan borden dat dit privéterrein is, maar we zien nergens anders een geschikt plekje om te eten. “We zouden hier graag even ons eten opeten. We zijn kapot!” zucht ik. De man toont begrip en wijst ons een ander veldje waar we gaan zitten. “Hebben jullie hier toestemming voor?” vraagt een vrouw met een blonde knot op haar hoofd. “Ja, van de hoofdconcierge!” bevestig ik triomfantelijk. De vrouw kijkt alsof ze er niets van gelooft, rolt met haar ogen en zegt “Vreemd…!”.
Stoppen
Sjaak kijkt naar de route. Het is nog 10 kilometer naar de Jumbo in Oirschot maar mijn dochter wil ons ook best ergens anders ophalen om naar haar huis te rijden. Sjaak vraagt zich af of we Oirschot nog wel gaan halen. “Zeg dat niet!!” zeg ik bits. “Tuurlijk gaan we dat halen!” Maar zowel Rosa als wij zijn moe van de slechte nacht en het is beter om mijn wonden te gaan verzorgen. We hebben in twee dagen 55 kilometer afgelegd, met een zware rugzak. De komende 10 kilometer lopen door de landerijen die mijn dochter veel lastiger kan bereiken, in het geval we Oirschot niet halen. Het is tijd om een pas op de plaats te maken en we bellen mijn dochter om ons op te halen. Morgen zullen we vanaf Boxtel vertrekken in plaats van vanaf Oirschot. Ik draai me om en tot mijn verrassing zie ik een prachtig verjaardagskaartje op onze poncho liggen. “Schatje, wat ben ik blij om met jou naar de Middellandse Zee te lopen!” staat erop.
Froemel
Mijn dochter komt aanrijden in haar rode autootje en onze rugzakken passen goed in de kofferbak. We staan in de file maar dat is niet erg. “Mam, is het een probleem als de kat door de kamer loopt?” vraagt zij als we bij haar huisje zijn. Ik denk aan het fanatisme waarbij Rosa katten uit de tuin jaagt, dus ik vertel Rosa dat Froemel een vriend is en dat zij haar niet mag lastigvallen. Ik heb Froemel nog niet eerder gezien. Ze is scheel en loopt in rondjes als een op afstand bedienbare auto zonder afstandbediening. “Ja, er is iets met haar hersenen, die zijn niet in orde” legt mijn dochter uit. Rosa bekijkt de kat met argwaan, maar mijn knuffelhormoon is al aangezet.
Foto: met Froemel op de bank
Evaluatie
Na het douchen behandel ik de wonden en insectenbeten met zalf die ik kort voor vertrek thuis nog heb gemaakt en die mijn zoon heeft meegenomen naar de neven- en nichtendag. Er zit goudsbloem, eucalyptus, lavendel en kamille in, en het is heerlijk verzachtend. Terwijl we een heerlijke groenteomelet met airfryer-aardappelblokjes eten evalueren mijn dochter, Sjaak en ik de afgelopen tien dagen. 30 kilometer is eigenlijk wat te lang, dit kunnen we alleen bij uitzondering lopen. Er zijn nu geen logeeradressen meer gepland op onze route. Sjaak en ik besluiten dat we voortaan de avond van tevoren al gaan uitzoeken waar we de volgende dag kunnen gaan slapen. We gaan wat comfort en duidelijkheid invoeren, het is namelijk wél de bedoeling dat we dit leuk blijven vinden en het wandelen is al uitdaging genoeg. In mijn geval is het vooral belangrijk dat ik schóón kan blijven, want ik blijk een hekel aan viezigheid te hebben. “Sjaak, kun jij uitzoeken of die minicamping in Wintelre op de route ligt? Dan zou ik daar graag willen slapen.” Het is een mooie schone camping en mijn zoon heeft daar in zijn studententijd gekampeerd totdat hij een kamer vond. Wintelre ligt op de route, dus dit wordt de volgende bestemming. Ik hang de was op en ontvang een aantal gezellige verjaardagstelefoontjes, waarna we heerlijk gaan slapen in het huisje van mijn dochter. Froemel vindt een plekje tegen mijn benen aan. De volgende dag zet mijn dochter ons af waar ze ons heeft opgehaald, bij de Lidl in Boxtel.
Foto: bij de Lidl in Boxtel, waar we weer worden afgezet na een pitstop (foto: mijn dochter)
Terror-muggen
Nu we de kaders hebben aangescherpt worden we verrast met een mooie wandeldag. Brede bospaden waar Rosa los mag lopen, waardoor zij meer kan snuffelen en ontspannen. Natuurlijk wordt er ook vandaag weer geploeterd. Padenlang worden we achtervolgd door Terror-muggen die pas na drie keer doodslaan echt doodgaan. Rosa haar vacht is bezaaid met tientallen muggen. “Kan zij ook geprikt worden?” vraag ik aan Sjaak. “Nee, zij heeft zo’n dubbele vacht, toch?”. Rosa heeft hierin mazzel, maar Sjaak heeft al tientallen muggen doodgeslagen in enkele minuten. Ik heb geleerd van de eerdere dagen en trek een vest aan, trek de capuchon over mijn oren en de mouwen over mijn handen. De muggen zoemen boos om mijn oren omdat ze de huid niet meer kunnen bereiken, maar ik heb geen medelijden met ze.
Oirschot
Sjaak heeft gelijk gehad, we hadden Oirschot de vorige dag waarschijnlijk moeilijk kunnen bereiken. Pas in de eerste helft van de middag lopen we dit leuke plaatsje in. Deze afstand was gisteren niet verstandig geweest. Oirschot heeft een mooie kerk en ik maak een foto. “Já, zet haar er maar goed op!” zegt een vriendelijke en trotse bewoner van dit plaatsje. Hij bedoelt de kerk.
Foto: een pittoresk plaatje van het leuke Oirschot
Militair oefenterrein
Sjaak drinkt koffie terwijl ik naar het toilet ga. Hierna lopen we weer verder. Nabij Oirschot is een militair oefenterrein, waar de wandelknooppunten ons ook doorheen leiden. Het zijn letterlijk baggerpaden. De militaire voertuigen hebben diepe sporen achtergelaten en op sommige plekken moet ik met mijn linkerbeen in het ene spoor lopen en met mijn rechterbeen in het andere spoor. In de verte zien we een rood-wit plastic lint hangen: het pad is versperd! Mogen we hier wel in? “Het zal niet opeens gevaarlijk zijn ofzo…” meent Sjaak. “Dat lint hangt er anders niet voor een verjaardagspartijtje!” twijfel ik, maar we moeten die kant op. Ik voel de spanning in mijn lijf als ik onder het lint doorkruip en mijn fantasie slaat op hol over landmijnen. “Die liggen hier echt niet…” stelt Sjaak me gerust. Na het lint is de route nog steeds hetzelfde en we zijn blij als we na 3 kilometer dit oefenterrein kunnen verlaten.
Foto: strompelen over de paden van het militair oefenterrein bij Oirschot
De camping in Wintelre
Op de camping worden we verrast met een heerlijk grastapijtje, een warme douche en een schappelijk tarief van 15 euro all in voor ons trekkerstentje. Sjaak kookt rijst met zwarte bonen en broccoli en Rosa vindt dat er geen mensen over het pad mogen lopen omdat ze ons moet bewaken. We leggen haar uit dat alleen de tent ons terrein is, maar ze blijft het spannend vinden. Omdat ik met haar te doen heb mag ze vannacht in de binnentent slapen, tegen ons aan. Dan kunnen wij haar geruststellen dat wij zelf ook goed op onze tent kunnen passen en dat zij mag slapen.
Foto: een heerlijk grastapijtje op de camping in Wintelre
Campinglife
Als ik de volgende ochtend terugkom van het toiletgebouw heeft Sjaak zijn slaapmat al opgerold. “Willen jullie misschien koffie?” vraagt onze buurman vanuit zijn voortent. Dat vinden wij erg aardig en al snel komt de buurman met twee kopjes aanlopen, die ik allebei aan Sjaak geef. We pakken onze spullen in en lopen 3 kilometer naar het dorp, waar we boodschappen doen bij de Coop. We letten op extra eiwitten in de vorm van vleeswaren (voor Sjaak) en kaas (voor mij). Rosa krijgt kalkoenfilet. Voor de vitamine C halen we vers vruchtensap. We schrikken echter van de kassabon van ruim 30 euro en bespreken dat we de rest van onze reis regelmatig volkorenbrood met pindakaas, bananen en karnemelk zullen gaan kopen, als de prijzen zo hoog blijven. Rosa heeft haar eigen budget voor vlees, dus zij hoeft niet te bezuinigen. We eten ons heerlijke koningsontbijt op bij een picknickbank bij de Coop.
Vrolijke hond
Rosa heeft goed geslapen bij ons in de binnentent. Het is een herfstachtige ochtend en veel minder warm dan de afgelopen dagen. De lucht is vochtig en de blaadjes en eikeltjes vallen op de grond. De wandeling is prachtig, door de bossen en landerijen heen. Rosa kan bijna overal heerlijk loslopen. We herkennen ons levendige, vrolijke en soms ondeugende hondje weer terug als ze blij grommend op ons af komt rennen, door plassen springt en naar molletjes en muisjes graaft in het bos.
Pauze bij de zorgboerderij
We zoeken een plek om even te zitten en water te drinken en zien twee picknickbanken voor een klein winkeltje staan. “Wil je in het winkeltje kijken?” vraagt Sjaak. Dat hoeft wat mij betreft niet. We hebben vanmorgen al zoveel geld uitgegeven. We gaan zitten bij de picknickbanken en als we op het punt staan om weer te vertrekken, komt er een taxibusje aanrijden. Er stapt een oudere dame uit die meteen naar Rosa loopt en haar gaat aaien. De volgende oudere dame die uitstapt doet hetzelfde, en Rosa gaat er lekker voor op haar rug liggen om haar buik te laten kriebelen. Er ontstaat een rij met oudere dames en heren. De laatste meneer die uitstapt verzucht “De bejaarde mutsen zijn gearriveerd!”. Ik moet lachen en stel hem gerust. “U heeft anders wel hard gewerkt en geholpen om ons land zo mooi te maken.” De meneer schudt zijn hoofd en zegt dat hij dat niet zeker weet. “Dat kan ik mij anders niet herinneren hoor…” Met zijn lachende ogen en vitale huid ziet hij er veel jonger uit dan de 91 jaar die hij blijkt te zijn. “Wacht maar tot je me ziet lopen!” grapt hij. “Kom je mee naar binnen, Jan?” vraagt een knappe verzorgster. Samen bedenken ze dat we Rosa daar wel mogen achterlaten, maar we nemen haar natuurlijk gewoon weer lekker met ons mee.
Knegsel en Steensel
We lopen door Knegsel en door Steensel en genieten van het landschap. De camping voor vanavond is al geregeld, ondanks dat de eigenaren afwezig zijn. We mogen 20 euro in de brievenbus gooien, de tent in de tuin zetten en de bank gebruiken. Maar we zijn er nog niet. Deze etappe is 28 kilometer lang en we mogen eerst nog boodschappen doen in Riethoven, want we hebben nog maar weinig eten in onze rugzak.
Foto: prachtig landschap op weg naar Riethoven
Definitief gesloten
Als we in Riethoven aankomen zien we een leegstaand pand waar eerst een supermarktje moet zijn geweest. Er hangt een A4-tje op de deur. “Vanaf 28 april zijn we definitief gesloten”. Dit is jammer voor Riethoven, want zij hebben nu geen supermarkt meer in hun dorp. Het is ook jammer voor ons, want wij wilden nog wel wat bonen, worteltjes, karnemelk, brood en bananen kopen. We drinken ons water op het terras van de cafetaria die vandaag dicht is en maken een foto van het mooie Riethovense kerkje, waarbij Sjaak me uitlegt dat je er meerdere bouwstijlen in terugziet.
Foto: het kerkje in Riethoven
Courgette
Als we Riethoven uitlopen zien we een stalletje langs de weg. Hier verkopen ze pompoenen. “Kijk nou, er ligt ook een courgette bij!”. We nemen deze mee, want dan hebben we vanavond tenminste iets meer te eten dan alleen zilvervliesrijst.
Foto: het stalletje langs de weg waar we een courgette kopen
Hongerklop
We lopen verder en komen opnieuw langs prachtige landschappen. “Wat ik zo mooi vind, is dat de landschappen en dorpjes onder ons doorschieten! Ik vind dat we écht heel snel gaan.” Het gaat natuurlijk niet om de snelheid, maar om het besef dat als je iedere keer een klein stukje loopt, dat je uiteindelijk behoorlijk ver kunt komen. We lopen langs een prachtig meertje en Sjaak en Rosa poseren voor een wandelfoto.
Foto: wandelen in de omgeving nabij Valkenswaard
“Sjaak, ik heb last van hongerklop.” We hebben nog maar zes boterhammen en die zijn voor ons ontbijt van morgen. Hopelijk zijn we snel op de camping en kunnen we rijst gaan maken. Sjaak heeft ook hongerklop maar we laten ons niet kisten. Een half uur later lopen we de prachtige camping op en zetten de tent zoals afgesproken achter het huis. Rosa ploft meteen neer bij de picknickbank en wij leggen de slaapzakken te drogen. Deze camping heeft een prachtig toiletgebouw waar muziek van Sky Radio uit de boxjes komt. Mijn zintuigen moeten wennen, zij zijn nog gewend aan de stilte uit het bos. Het grote veld met de caravans is aan de andere kant van de heg. Daar komen de etensgeuren ons al tegemoet en sommige mensen zijn al aan het afwassen.
Foto: rijst koken op de camping terwijl onze spullen liggen te drogen
De volgende ochtend
Als ik wakker word voel ik me rustig, maar ik ben doodmoe. Op weg naar het toiletgebouw kijk ik in de ruit van de fietsenschuur. Ik zie een wilde bos met grijze haren en een iets plattere buik dan bij vertrek. Het wandelen doet mijn spijsvertering goed. Ik tem mijn haren en Sjaak helpt om mijn spullen in te pakken. Omdat de supermarkt in Riethoven gisteren definitief gesloten was, zijn onze boterhammen op rantsoen. Rond half 11 vertrekken we en we realiseren ons dat we amper met iemand op de camping hebben gesproken. We hebben alleen 20 euro in de brievenbus gedaan. We besluiten vandaag rustig aan te doen en maar 15 kilometer te lopen. Hopelijk kunnen we dan wat energie herwinnen!
België
We komen België binnen via de Achelse Kluis, een mooi klooster waar we in 2021 tijdens een vakantie al eens met mijn zoon naartoe zijn gefietst. Sjaak zoekt in het winkeltje of hij wat te eten kan vinden, maar er zijn alleen dure kokoskoeken. We lopen anderhalf uur verder naar het dorp Achel. Het bosgebied rondom Achel-Hamont is een aanrader! Er staan meerdere leuke betonnen picknickbanken en houten overkappingen. De bebossing is wat minder uitgedund dan in Nederland dus het is mooi donker en zuurstofrijk. We zien zelfs een trekker de paden schoonmaken! De hekken zijn netjes en zonder prikkeldraad en de borden met aanwijzingen zijn vriendelijk en duidelijk. Nu begrijp ik eindelijk wat Het Goede Doel bedoelde toen ze over België zongen!
Foto: rustpauze bij betonnen picknickbank. Op de achtergrond zie je een overkapping waar je met regen kunt zitten.
Sjaak speelt even lekker met Rosa, die aan de reis begint te wennen.
Foto: Rosa staat klaar om door het tunneltje te rennen
Achel
Het plaatsje Achel is een grote verrassing. We drinken koffie en kamillethee bij een cafeetje tegenover de Spar. Ik heb ongeveer twee eetlepels prachtige kamille gekregen bij één klein kopje thee! Dat is een super sterke infusie en ik weet dat kamille heel duur is, dus ik begrijp het niet goed. Ik geniet enorm van deze sterke thee, maar een theelepeltje kamille was genoeg geweest.
Foto: koffie en kamillethee in Achel
Boodschappen doen
Omdat we morgen geen winkel tegenkomen, moeten we voor twee dagen boodschappen doen. We kijken onze ogen uit en kopen heerlijk voedzaam eten, waar we echt aan toe zijn. Achter de winkel eten we de yoghurt met fruit en muesli op. Als wij klaar zijn krijgt Rosa een dubbele portie vlees. Een medewerkster van de winkel ziet onze winkelwagen vol persoonlijke bezittingen en vraagt bezorgd of we de wagen wel zullen retourneren. “Natuurlijk!” stel ik haar gerust. “We doen een wandelvakantie en het is niet handig om dan een winkelwagen mee te nemen” grijns ik. Pas later bedenk ik dat sommige mensen in minder fortuinlijke omstandigheden zijn aangewezen op zo’n winkelwagen. Kennelijk ook in België.
Foto: lunch bij de supermarkt
Bivakzone
Dan komt de grootste verrassing van vandaag: België heeft meerdere prachtige paalcampings met voorzieningen, waar je niet voor hoeft te betalen. Je hoeft je alleen maar aan te melden met een QR-code. Er is een overkapping waar we onder kunnen koken, er is een picknickbank en een waterpomp. Ook is er een WC-huisje, maar daar zitten zoveel vliegen in dat ik in de bosjes plas.
Foto: op de bivakzone in Achel
Sjaak maakt zoete aardappel met de halve courgette van gisteren, rode bietjes en vega balletjes. Fijn dat we weer voldoende te eten hebben! We staan alleen op dit mooie veld, maar om 2 uur ’s nachts word ik wakker van mannenstemmen. Er wordt een schijnwerper op het veld gericht en ook onze tent staat even in het licht. Ik houd mijn adem in, er klinkt gekletter van fietsen. “Sjaak! Hoor je dat?” fluister ik. “Ja!” fluistert Sjaak zachtjes terug. Er zijn twee mannen en ze praten netjes en rustig, en nadat ze onze tent in het licht gezet hebben is het stil. Ik ga er vanuit dat het gasten zijn die een lange tocht hebben gemaakt en nu gaan slapen. Als wij rond 8 uur wakker worden is het veld echter leeg. Waren het voorbijgangers, of hebben ze een kort nachtje geslapen onder het afdak op de vlonder?
Water oppompen, net als vroeger
Mijn ochtendritueel is heerlijk. Met mijn blote voeten door het koele natte gras, op weg naar de waterpomp. Ik trek mijn kleding uit en stap op de houten vlonder. Daar pomp ik ijskoud water in de emmer en gooi het water met mijn fles minutenlang over mezelf heen. Dat is nog eens lekker wakker worden! Ik droog mezelf af, kleed me aan en poets mijn tanden. Daarna genieten we van vers notenbrood met goedkope pindakaas en verse brandnetelthee.
Foto: ochtendritueel, tanden poetsen bij de waterpomp
Langs het kanaal
Het is leuk om in België te zijn. “Dit is de eerste keer dat we samen in het buitenland zijn!” concludeert Sjaak. We kijken onze ogen uit, ander landschap, andere huizen, andere taal. We lopen een paar uur langs een prachtig kanaal en doen een dutje op een bankje.
Foto: het kanaal naar Bocholt
Amai!
We doen boodschappen bij de Delhaize in Bocholt. Sjaak is op zoek naar de melk en de karnemelk. Er zijn alleen maar flessen houdbare melk. “Tja, we hebben het land van de verse melk nu echt verlaten…” zeg ik bedenkelijk. Als we buiten bij de volle winkelwagen ons favoriete merk yoghurt eten met muesli en banaan, spreekt een vriendelijke man ons aan en vraagt naar onze reis. Hij is erg onder de indruk en gebruikt daarbij veel ‘Amai’s’. “Ik dacht eerst dat jullie daklozen waren, maar toen keek ik naar jullie schoenen en bedacht, dat kan niet want dan hebben ze niet van die goede schoenen. Dat zijn wandelaars.” Ik leg de man uit dat wij inderdaad proberen om er netjes uit te zien en dat we gelukkig een fijn huis hebben. “En het hondje, loopt dat óók mee?”. Als we bevestigen zucht de man opnieuw “Amai!”. Het ongeloof staat in zijn ogen. We zeggen elkaar gedag, de man wenst ons succes en wij lopen verder naar de bivakzone in Opitter.
Feestje
We lopen opnieuw langs het kanaal, maar na Bocholt staat er veel industrie. Het water van het kanaal glimt van de viezigheid en er drijven wat afvalresten in. Als we in het dorpje Opitter aankomen horen we feestmuziek. Bij een restaurant hangen gekleurde lichtjes op het terras en er speelt een discjockey. “Dat lijkt altijd een beetje triest hè, als je in de avond nog loopt, bezweet, nog niet gegeten, op zoek naar een slaapplek. En dan zie je zoveel mensen in feestkleding lekker eten en drinken.” Hoewel het triest lijkt, hebben we er niet echt last van. Nadat we het restaurant gepasseerd hebben lopen we door een spookstraat waar niemand is en niets beweegt. Brede stoepen, vrijstaande huizen, veel grind en beton. Het lijkt ons onwaarschijnlijk dat alle mensen die in deze straat wonen op het feest zijn, maar waar zijn ze dán?
De tweede bivakzone
Als we bijna bij de tweede bivakzone zijn pluk ik een kamillesoort met grote bloemen. Ook pluk ik wat duizendblad bij. Zo hebben we morgen een geneeskrachtige thee om mijn mond opnieuw een oppepper te geven. Bij de bivakzone staan al een paar tentjes. Een jonge man en vrouw eten rijst op een bankje en helpen mij met de waterpomp. Ik ruik een lichte wietlucht maar de man lijkt niet stoned te zijn. “Daar boven hebben jullie nog een recht stuk om je tent op te zetten!”. Ze hebben gelijk, het is een plek met veel privacy. Sjaak zet de tent op en kookt een heerlijke spaghetti die we in het aardedonker opeten.
Foto: de bivakzone in Opitter
Op weg naar Maasmechelen
De volgende dag trekken we ons tweede setje schone kleding aan. Dit betekent dat we vandaag de was moeten doen. We lopen stevig door om op tijd bij de camping te zijn. Onderweg kopen we brood bij een broodautomaat en nemen we zoals altijd ieder uur een pauze. De wandeling is verrassend mooi en dit is de eerste dag met wat klimmetjes. Hijgend en bezweet kom ik boven aan. De kleine afdalingen zijn moeilijker met stijle gedeelten en loszittende stenen. Rosa is veel sneller dan wij en komt af en toe kijken waar we blijven. Na de klimmetjes komen we bij een prachtige heide. Dan is het niet ver meer naar onze camping.
Foto: het laatste stuk van de wandeling langs een prachtige heide
Drukte en wasmachines
Onze camping blijkt vooral uit stacaravans te bestaan, dus vandaag zijn we met ons groene tentje een vreemde eend in de bijt. De camping is een familiebedrijf dat al 54 jaar bestaat, vertelt de eigenaar trots. Ik kijk verlekkerd naar het zwembad, maar we moeten eerst zorgen dat onze was schoon is, anders is deze morgen niet op tijd droog. Een vriendelijke vrouw legt ons uit hoe de wasmachine werkt en geeft ons zeeppoeder. Als de was draait gaan wij ons douchen en scheren. Omdat er alleen krachtstroom bij de tent is vraagt Sjaak aan een stacaravan-bewoner of hij daar zijn smartphone mag opladen. Onze was hangen we over het hek bij een stacaravan waarvan de bewoners afwezig lijken te zijn, want niemand heeft een droogrek. Sjaak maakt twee gevriesdroogde noodmaaltijden klaar die we voor vertrek bij Bever hebben gekocht, want omdat het zondag is hebben we geen boodschappen kunnen doen. Na deze drukke dag is het extra genieten van mijn curry met rijst en fruit. Sjaak eet saté babi en ook hij vindt het lekker smaken.
Terugblik op deze week
Sjaak kijkt tevreden terug op deze week: “Ik vind het iets minder zwaar dan vorige week. Ik vond het leuk om bij je dochter te logeren en vond het leuk dat mensen op een camping spontaan koffie aanboden!” We zijn verbaasd en tevreden dat we nog steeds op ons reisschema zitten en dat we qua weekbudget nog een klein beetje geld over hebben, wat we willen bewaren voor de koudere maand november. De pijnlijke insectenbeten op mijn benen zijn genezen, dankzij de extra hygiëne en de fijne zalf. Morgen steken we nog één keer de grens naar Nederland over richting Maastricht om daarna de GR5 naar Luxemburg en Frankrijk op te pakken.
Tot volgende week!
(geschreven door Keeke)
PS Iedereen die ons een reactie gestuurd heeft om ons een hart onder de riem te steken: Ontzettend bedankt! Vanwege ieders privacy publiceren we de reacties liever niet. Omdat we onze telefoon moeilijk kunnen opladen kunnen we ook niet gemakkelijk terugschrijven, maar we vinden het erg leuk en bemoedigend om jullie woorden te lezen!