Er wordt steeds meer bekend dat trauma en andere ervaringen worden opgeslagen in ons lichaam. Maar wáár in ons lichaam dan? In dit artikel vertel ik wat Luis Angel Diaz hierover zegt in zijn boek ‘Het celgeheugen’ (2023).
Herbeleving van emoties
Hoe kan het dat sommige mensen bij een bepaalde trigger herbelevingen krijgen en overweldigd worden door emoties, terwijl de akelige gebeurtenissen die zij hebben meegemaakt al heel lang voorbij zijn? Waarom blijven wij onszelf kwellen met pijnlijke emoties? Pijn is toch niet fijn? Zijn wij als mensen niet geneigd om pijn te vermijden? Zitten deze herinneringen in het ‘reptielenbrein’? Wordt dit via zenuwbanen met ons lichaam gecommuniceerd? Of is er toch iets anders aan de hand in ons lichaam? Welke rol speelt ons fascia in deze opslag van herinneringen?
‘The body keeps the score‘
Dit onderwerp houdt mij en vele anderen bezig. Bessel van der Kolk heeft zijn uitgebreide onderzoek naar trauma gebundeld in het boek Traumasporen, the body keeps the score. Ook Bram Bakker heeft veel over ‘Oud zeer’ geschreven. Zie ook mijn eerdere bericht met boekentips. Er zal de komende jaren vast nog meer over dit onderwerp bekend worden.
Lichtlichaam en pijnlichaam
In 2023 is er een nieuw boek uitgekomen van Luis Angel Diaz, die stelt dat wij een lichtlichaam en een pijnlichaam hebben. Diaz heeft zich hierin laten inspireren door Eckhart Tolle (De kracht van het Nu) die ook over het pijnlichaam schrijft. Diaz schrijft dat wij bestaan uit 100% pure energie. Hij ziet de mens als een web van energie dat verschillende soorten informatie bevat. Als je teruggaat naar atoomniveau blijft er volgens Diaz nauwelijks vaste materie over van ons lichaam: “Wetenschappers die het nieuwe paradigma onderschrijven, stellen dat wanneer elk zichtbaar of tastbaar element wordt teruggebracht tot het niveau van zijn deeltjes, het voor 99,99 procent uit lege ruimte bestaat.” Moeilijk voor te stellen, toch? Maar als dit inderdaad klopt, dan zijn we als mens eigenlijk een ‘energiewerveling’ en kunnen we zowel positief als negatief ‘geladen’ zijn.
Een baby veroordeelt zichzelf niet
Diaz schrijft dat ons lichtlichaam de oorspronkelijke resonantie is zoals je deze ook nog bij een baby kunt terugzien. Een baby veroordeelt zichzelf nog niet: “Kun je je een baby voorstellen die zichzelf veroordeelt en zegt: ‘Moet je mij zien, wat ben ik dik’, ‘Wat is er toch mis met mij!’, ‘ik heb geen tanden en kan niet eens lopen’, of: ‘Ik kan niets zelf, ik kan niet eens praten. Wat ben ik toch dom! Ik kan mezelf niet uitstaan!’” We leren de concepten van zelfhaat pas in onze latere ervaringen. We horen hoe anderen tegen elkaar (en over ons) praten en nemen dit over.
Lagen van gestagneerde energie
Volgens Diaz ontstaat het pijnlichaam doordat lagen van ‘gestagneerde energie’ (negatieve emotionele lading) zich vastzetten. Als wij deze niet verwerken op het moment dat het ‘binnenkomt’ moeten we het ergens in een ‘rugzak’ opslaan. Volgens Diaz slaan we deze energie op in ons pijnlichaam. Dit pijnlichaam bedekt ons lichtlichaam, zodat we op het laatst nog maar heel moeilijk bij onze pure vreugde en liefde kunnen komen. Ik moet zeggen dat ik dit concept wel herken. Een flinke huilbui of een goed gesprek kan lekker opruimen in mijn lichaam. Toch voel ik dat er nog veel oude ‘emotionele rommel’ is opgeslagen in mijn lichaam. Hoe kun je hier dan toch nog vanaf komen?
Pijn als leraar en gids
Allereerst is het belangrijk om nieuwe emotionele rommel meteen op te ruimen om te voorkomen dat ‘de rugzak’ nog voller wordt dan deze is. Diaz stelt daarnaast dat pijn een leraar en gids voor ons kan zijn. Zodra we merken dat ons pijnlichaam wordt ‘aangeraakt’, mogen we erbij stilstaan en de vroegere ervaringen alsnog verwerken. Dit concept komt overeen met wat ik heb gelezen in het boek ‘Moeiteloos Helen’ van Marlon Brammer-Lohn. Deze kennis wordt dus op hetzelfde moment door meerdere mensen opgepikt.
De aandacht op het ongemak
Diaz geeft in zijn boek een goede handleiding en oefeningen hoe je de pijn kunt transformeren en weer kunt terugkeren naar het lichtlichaam. Het komt erop neer dat we in het hier en nu het ongemak voelen dat in ons aanwezig is, door erin weg te zakken in plaats van dat we ertegen vechten om ervan weg te komen. Volgens Diaz mogen we onze volledige aandacht en aanwezigheid op dit ongemak richten, zonder te analyseren of te interpreteren waar het vandaan komt en waarom het er is. Diaz noemt dit ‘Pain Body Release’. Brammer-Lohn noemt dit ‘Moeiteloos Helen’. Beiden zeggen dat het een verbazingwekkend eenvoudige methode is die hun leven heeft veranderd.
Blootleggen van overtuigingen
Diaz schrijft ook over het blootleggen van overtuigingen. Deze kloppen vaak niet en leggen ons op negatieve wijze vast in onze emoties en reacties. Er ontstaat een Negatieve Emotionele Lading (NEL). Opgehoopte NEL creëert het pijnlichaam en de dialoog die eruit ontstaat. Voorbeelden van overtuigingen zijn: ‘mijn leven is zwaar’, ‘ik moet delen van mijn lichaam verbergen’, ‘intimiteit is eng’, ‘het is oké om onbeschoft te zijn tegen mensen van wie ik houd’ en ‘hoe ouder je wordt, hoe minder gezond je bent’ (in het boek staan 151 overtuigingen genoemd!). Deze overtuigingen mogen wij dus deactiveren. Hiervoor beschrijft Diaz drie stappen: 1. Bewustwording van het patroon dat je wilt veranderen, 2. Het patroon in het lichaam deactiveren en 3. Het nieuwe patroon herprogrammeren. Diaz beschrijft dat je hiermee neurale paden kunt veranderen.
Ik word blij van dit soort handleidingen, omdat ik geloof dat we ons als mensen zo vrij kunnen gaan maken van pijn (en misschien ook van ziekte?). Met de kracht van onze gedachten kunnen we gaan opruimen in ons hoofd en in ons lijf. Hierbij mogen we elkaar op liefdevolle wijze helpen.
(geschreven door Keeke)