We hadden niet verwacht dat mensen zo met ons mee zouden leven. Voor ons was het een wild plan, op zoek naar vrijheid, buiten zijn en beweging. En opeens is die dag daar, we zijn vertrokken! Op naar ‘le Mediterranée’, die we eind november hopen te bereiken.
‘Dag nul‘
Sjaak trekt zijn schoenen aan en hijst zijn rugzak op zijn rug. Het gaat al wennen om met > 15 kilo te lopen. Gelukkig zijn de voeten van Sjaak voldoende hersteld. ‘Dag nul’ is ons bonusrondje naar het strand. Een thuiswedstrijd, want Sjaak is in Castricum opgegroeid. Ons huis is bijna klaar voor vertrek, het beddengoed hangt op de drooglijn, de rest doen we na de wandeling van ca. 15 kilometer.
Foto: klaar voor vertrek!
Kijk uit
We lopen langs ‘Kijk uit’, een markeringspunt voordat we het bos bij Castricum ingaan. Een lieflijk klein huisje op de rand van het bos. We zijn hier al ontelbaar vaak langsgelopen. Ik denk terug aan een pril afspraakje in 2019, toen Sjaak mij van de trein had gehaald voor een wandeling. We kenden elkaar toen een paar weken. Nu zijn we bijna vijf jaar verder en gaan we samen naar Zuid-Frankrijk wandelen. Het is bijna niet voor te stellen.
Foto: bij het huisje van ‘Kijk uit’ in Castricum
Duindoorn
Het landschap is prachtig. Een zondag eind augustus, op de drukke stukken zien we veel vakantiegangers en dagjesmensen. Voor diegenen die goed ter been zijn is het een dikke tip om gewoon eens op de trein te stappen richting Castricum. Vanaf het station is het een mooie wandeling door bos en duinen naar het strand. Let op: je hebt wel een duinkaart nodig, maar er staan automaten bij het duin waar je deze voor een paar euro kunt kopen. Ook bij het Huis van Hilde kun je terecht. We lopen langs een paar duindoornstruiken en ik pluk zeven bessen en eet deze op. Ik heb ooit gelezen dat zeven bessen voldoende is voor je dagelijkse behoefte aan vitamine C en Omega vetzuren. Ja, zélfs Omega 7! De rest van de bessen is voor de vogels en andere dieren in bos en duinen.
Foto: de bessen van de duindoorn, maar Rosa vindt deze te zuur.
Mila
Dan ontmoeten we Mila! Een prachtige Miniature American Shepherd, met iets andere kleuren dan Rosa, namelijk Red merle. Mila is net als Rosa prachtig soepel, glanzend en gevoelig. Beide honden spelen samen en de lijnen raken verstrikt, maar ik dring erop aan dat we hen aan de lijn houden. De bekeuring die PWN uitdeelt is niet misselijk, 110 euro! Helaas hebben we dat al een keer moeten ondervinden, toen Rosa een puppy was en we haar even uit de rugzak haalden om te laten plassen en rennen. Ook vandaag rijdt de boswachter langs. Hij kijkt goedkeurend naar de twee blije, aangelijnde, spelende honden. Mila is iets groter en sterker dan Rosa en blijkt de baas te zijn. Wij praten met de baasjes van Mila en wisselen ervaringen uit over dit bijzondere hondenras.
Een afspraak op het strand
We moeten verder. We hebben afgesproken met nichtje Melissa, die prachtig kan fotograferen. Van haar familie hebben we een old school wegwerpcamera, inclusief strandfotoshoot cadeau gekregen! We klimmen over het duin bij het Stille strand en lopen Melissa tegemoet naar het drukke strand. Eigenlijk is Rosa hier illegaal, maar gelukkig is het niet druk op het strand. Melissa maakt 27 leuke (analoge) foto’s die we pas bij thuiskomst zullen zien. Het is bijzonder om weer eens ‘op de ouderwetse manier’ te fotograferen! Ik herinner me mijn eerste pocketcamera met fotorolletjes nog, en dan na de vakantie hopen dat de foto’s goed gelukt zijn. Met de digitale camera, en later de smartphone, is er veel veranderd. Na de analoge foto’s maakt Melissa ook nog wat digitale foto’s met de telefoon van Sjaak, een leuke herinnering voor later!
Foto: Rosa neemt een duik in de Noordzee. Over 3 maanden in de Middellandse Zee? (Foto: Melissa Lind)
Natte voeten
Opeens hoor ik “Keeke, pas op, een golf!”. Ik ben te laat en sta tot aan mijn enkels in de zee. Niet erg, want mijn schoenen drogen snel. Nadat we afscheid hebben genomen van Melissa, is het nog een uurtje lopen naar huis, waar ik mijn sokken en schoenen kan afspoelen en te drogen kan leggen. ‘Dag nul’ zit erop, nog één nachtje slapen in ons eigen bed, en morgen lopen we in de richting van Amsterdam!
Dankbaar
Als ik de volgende ochtend wakker word, voel ik me dankbaar. Ik voel me sterk en kan mijn heupen soepel bewegen. Nu pas besef ik hoe de pijn van het afgelopen jaar me belemmerd heeft om vrij te bewegen! Al babbelend stap ik terug in bed, maar Sjaak mompelt dat het echt nog te vroeg is om op te staan. Het is pas 04.50 uur en ik sta te popelen om te vertrekken! Het voelt alsof ik op schoolreisje ga. Gelukkig kost het mij geen moeite om te ontspannen, en val ik weer in slaap.
Uitgeslapen
Rond 08.00 uur worden wij voor de tweede maal wakker, en zijn volledig uitgerust. We nemen de tijd en vertrekken rond 10 uur, uitgezwaaid door mijn 23-jarige zoon. Het Castricumse landschap verdwijnt achter ons. We zien boerderij Kronenburg, waar vroeger een kasteel naast stond. Deze boerderij heeft een afwijkende bouwstijl ten opzichte van de overige boerderijen in de omgeving. Sjaak legt me uit dat de hoogte van het metselwerk en het model verschilt van de andere boerderijen. Ook zien we de drie grote flats op de Loet, waar schoonmama en schoonpapa vorig jaar zijn gaan wonen. De eerste hoogbouw in Castricum, eind jaren ’60, gebouwd door de werkgever van Sjaak. Een hardloopmeisje neemt een foto van ons, en maakt vervolgens rechtsomkeert. Rosa ziet een zwaan maar de zwaan blaast boos naar haar en bakent het territorium af, dus wij doen haar snel aan de lijn voordat er ongelukken gebeuren.
Foto: de skyline van Castricum, we verlaten ons dorp
De wind waait alle gedachten weg
Terwijl we via het frisse vissersdorpje Uitgeest, linoleumdorp Krommenie en het in chocoladegeur gehulde Wormerveer naar Het Twiske lopen, ontspant ons lijf. De zorgen waaien weg en wij komen in een andere realiteit. Het is een verslavend gevoel waarbij we iedere regendruppel en iedere zonnestraal opvangen. Onze benen en voeten kunnen ons weer dragen en wij nemen ieder uur een ruime pauze om aan de reis te wennen. De rugzak is verrassend licht. We lopen door een tunnel waar mensen schuilen voor de regen. Ik kijk naar onze eigen T-shirts en de regendruppels op onze armen en ben verwonderd door het verschil in perspectief waar wij en de schuilende mensen in leven. Voor Rosa halen we 300 gram rundvlees bij de slager in Krommenie waar zij aan de kade van Wormerveer van smult. De rest van de dag zien wij een tevreden grijns om haar bekkie.
Foto: Rosa eet haar rundvlees aan de kade van Wormerveer
Wormerveer
In Wormerveer lopen drie jonge mannen voor ons met een heuptasje over hun schouders. In hun handen ieder een wit plastic tasje met gekleurde verpakkingen. Als de wietlucht niet meer te harden is vraag ik Sjaak om over te steken en zet de pas erin. Rosa hangt boos in mijn benen. Waar gaat het vrouwtje nou opeens naartoe? Mijn gedachten gaan naar deze jonge mannen. Welke zorgen, welk verdriet proberen zij met de softdrugs te dempen? We plukken vijf bramenbladeren bij de Jagersplas zodat we vanavond thee kunnen zetten en wandelen onder de A7 door bij de afslag Zaanstad – ’t Kalf.
Foto: met een omweg onder de A7 door
Het Twiske
“Sjaak, ik heb ontzettend veel zin om te zwemmen!” Ook Rosa popelt om een duik te nemen, maar de beschoeiing is te hoog. We vragen Sjaak ons naar een strandje te leiden. Vóór ons loopt een stevige man met een handdoek over zijn schouders, luid bellend. Een tweede man stapt eveneens bellend uit de bosjes. Ze zijn echter niet met elkaar aan het bellen. In de verte zien we de stevige man zijn broek uittrekken. Hij gaat met zijn benen wijd op de handdoek op een bankje zitten, alsof hij zijn koopwaar etaleert. Het boeit me niet wat de tientallen mannen in de bosjes rondom het strandje uitspoken. Rosa en ik nemen een heerlijke duik en Rosa jaagt de eendjes weg.
Foto: Rosa en ik nemen een heerlijke duik bij Het Twiske
Toezicht
Na deze frisse duik laat ik mijn kleding drogen in de zon, terwijl een vrouw met een streep-mond komt aanlopen en ons vraagt waarom we zoveel spullen hebben. Zelf heeft zij een fietskar vol. Ze woont op één hoog en vertelt dat ze praktisch op dit strandje woont. We vertellen over onze reis en ze zegt streng dat er geen honden zijn toegestaan op dit strandje. We beschouwen dit als een waarschuwing van hogerhand en vertrekken snel. Enkele minuten later zien we een auto met de letters ‘Toezicht’ rijden. We vervolgen onze weg langs mooi polderlandschap bij Zunderdorp. Achter me hoor ik geruis in de lucht en ik vraag wat dit is. Sjaak wijst de drone aan en grapt dat die van mijn moeder is omdat ze ons even wil aanmoedigen.
Foto: op een bruggetje na Zunderdorp
Geploeter
De volgende dag lopen we verder. Het zweet gunst langs ons voorhoofd. Mijn mond smaakt zout en we zoeken de weg. Hoe komen we langs dit viaduct? Er staan hekken met lange punten en er zijn wel slootjes maar Rosa kan nergens zwemmen. Sommige paden blijken in werkelijkheid grasland te zijn met diepe kuilen en hoog stekelig gras. Ik zwik met mijn voeten en we besluiten een fietspad te nemen. Er zijn twee oplaadbare batterijen van de GPS verdwenen, zijn die uit de rugzak gevallen? Gelukkig vinden we een prachtig paadje waar Rosa los mag lopen en ze duikt het water in.
Foto: Rosa duikt het water in
We lopen verder naar Schellingwoude en ieder uur nemen we pauze in de schaduw. We naderen IJburg en onze gesprekken naderen de voorwaarden waarop we deze bizarre reis kunnen gaan maken. Zijn we overmoedig geweest? We lopen verder in de wetenschap dat we de rust in onszelf mogen gaan vinden, samen, waar we ook zijn. We mogen allebei de beste kant van onszelf gaan uitvinden en ontwikkelen. In IJburg waan ik me in de verkoopbrochure van een woningbouwproject. De hitte van de tegels houdt de hitte van de dag vast. Er zijn veel mensen ‘onderweg’, waar gaan zij allemaal naartoe? Ik mis de koelte van het bos. Het grote plein met de vele sportende jongeren verwarmt mijn hart, ik voel de onderlinge broederschap en de zorg voor elkaar. Ik wist niet dat deze inspirerende plek bestond! Het zijn mooie voorzieningen, maar toch bekruipt mij een gevoel van de ’15 minute city’ waar ik tegenwoordig wel eens over lees. Er staat een waterkraan bij het sportcomplex en we vullen onze flessen. Het is nog een flink eind wandelen om IJburg uit te komen en mijn rugzak trekt irritant naar links. Ik kan niet uitvogelen waarom dat is dus ik moet het maar accepteren.
De was doen
De volgende dag voel ik me vies. Mijn oksels ruiken naar zweet en de zeepbel dat mijn zweet niet stinkt spat uit elkaar. We lopen over een heerlijk lange dijk langs het Markermeer. Ik zoek naar een plek om te zwemmen en de slaapzakken, matten en tent te drogen die door de condens zeiknat zijn geworden. Ook wil ik graag mijn kleding wassen. Na een aantal veeroosters zien we een prachtige boom bij het water staan. De takken slaan in ons gezicht maar uiteindelijk bereiken we het water.
Foto: hier kunnen we zwemmen en de was doen!
Mijn lijf verzorgen
Het riet prikt gemeen in mijn voeten en de brandnetels schuren langs mijn benen. Maar als ik in het heerlijk koele water lig kan niets mij meer schelen. Rosa komt naar mij toegezwommen. Het is heerlijk om hier te zonnebaden terwijl de was te drogen hangt en ik voel de zon mijn lijf verwarmen. Ik verzorg mijn voeten en vijl mijn nagels. Ik borstel mijn haren. Hierna verzorg ik de vacht van Rosa. Ik vind het belangrijk dat we er een beetje fatsoenlijk uit blijven zien.
Foto: de was hangt te drogen terwijl wij heerlijk zonnebaden
Muiden
Als onze maag begint te knorren lopen we verder naar Muiden. Hier is nog een ouderwets gezellig supermarktje en we slaan eten in. De helft eten we op, op een bankje voor de winkel, terwijl de medewerkster gezellig met ons kletst en een sigaretje rookt. Ze is tevens verkeersleider in dit overvolle straatje dat tot mijn verbazing tweerichtingsverkeer is, terwijl er amper een bestelbusje door kan. Rosa moet iedere keer haar staart intrekken. Ze heeft een lekkere bak met water van de medewerkster gekregen. Sjaak doet de andere helft van het eten in zijn rugzak en we lopen verder.
De Boer Dier en Ruiter
We vervolgen onze weg en lopen kilometers lang op een parallelweg langs de A9 en de A1. De warmte zindert en de auto’s en vrachtwagens razen voorbij. Het zweet gutst langs onze lijven. Ik besef dat dit voor Rosa een moeilijk stuk is omdat het zo warm is en overleg met Sjaak om haar te verrassen. Ik herinner me dat hier de mega-dierenwinkel ‘De Boer Dier en Ruiter’ is. Als we de winkelwagen met Rosa erop de winkel inrijden veert Rosa helemaal op. Al die leuke en lekkere dingen! We kopen drie gelooide runderkluiven en zoeken een schaduwplek onder de overkapping. Er is koffie voor Sjaak, een toilet voor mij, er zijn twee stopcontacten voor onze telefoons en er is een watertappunt. En er is schaduw!
Foto: Rosa kijkt haar ogen uit, zóveel hondenkluifjes!
Naarden en Bussum
Als we weer verder lopen hangt Rosa in mijn benen. Zij begrijpt niet waarom we zo’n fijne plek verlaten! Hopelijk gaan we haar verrassen met nog meer leuks en we nemen wat langer en vaker pauze omdat het zo warm is. In Bussum willen we graag nog één waterfles vullen. Op de oprit van een groot huis staat een knappe jonge vrouw, de dochter des huizes, haar scooter schoon te maken. “Mag ik wat vragen, zouden we bij jou onze waterfles mogen vullen?” De vrouw lacht stralend en zegt dat ze de fles voor ons gaat vullen. Een wat oudere man kijkt misprijzend en reageert niet op onze groet. We bedanken de vrouw en lopen verder. Een fietser belt drie keer met zijn fietsbel, raast ons voorbij en sneert naar ons dat we op het fietspad lopen. Me hoela, er ís geen voetpad! Maar we maken geen ruzie en de man is al uit ons gezichtsveld verdwenen. We moeten de snelweg oversteken en dat kan alleen via een ecoduct. Er staan achtereenvolgens drie dreigende borden dat het pad verboden is voor honden. Ik houd Rosa extra strak aan de lijn, probeer haar ‘weg te toveren’ en hoop dat we snel over het ecoduct heen zijn, omdat we toch echt naar de overkant moeten.
Het bos en de heide
Het bos en de heide maken veel goed. Het is er veel koeler dan in de bebouwde kom en de rust van de bomen doet ons goed. Ik zit echt aan mijn tax. We vluchten weg van een rustplek vol agressieve mieren en zoeken een ander plekje. We vinden een heerlijke oase met uitzicht op de hei!
Foto: rustplek op de heide
Kruipend uit de tent
Die nacht lig ik krabbend in mijn slaapzak. De brandnetelsteken, muggenbulten en mierenbeten worden me teveel. Al krabbend houd ik mezelf voor dat dit een goede beenmassage is en ik val krabbend in slaap. De volgende ochtend moet ik kruipend de tent uit. Het lukt me niet om rechtop te gaan staan. Ik voel dat het punt nadert waarop ik door mijn rug zal gaan. We slapen op een dun matje en de rugzak is loodzwaar. Ik herinner me de lesdag bij mijn studie Natuurgeneeskunde waarbij mijn klasgenoten een behandeltafel hadden neergezet zodat ik de lessen kon volgen. Ik kon niet eens meer op een stoel zitten. We kunnen geen rugproblemen gebruiken en ik vraag Sjaak of het mini pannensetje bij hem in de rugzak mag. Ook neemt hij de hond naast zich en geeft hij iedere keer na een rustpauze mijn rugzak op hoogte aan. Dit helpt en we kunnen onze weg naar vriendin Tante Nalima in De Bilt vervolgen! Onderweg vinden we de meest prachtige heidevelden en bospaden en we wanen ons in het buitenland.
Foto: Heideveld bij Hilversum
Prachtige bospaden
Onze lunch eten we op een sprookjesachtige open plek in het bos. Ik bestudeer mijn muggenbulten: er zitten drie grote en een kleine bult op een rijtje. Sjaak denkt dat één mug mijn been als een lopend buffet heeft beschouwd. Op andere plekken zitten nog veel meer krassen en plekjes. Het is plakkerig weer; de poncho waarop we liggen plakt en ook de goedkope sneldrogende polyester T-shirts plakken aan onze lijven. Als we verder lopen vraag ik of we onze rugzakken niet beter kunnen laten staan, maar dit is natuurlijk een grapje want er zitten dingen in die we nodig hebben. Na de lunch lopen we verder naar De Bilt waar we lekker in het zitbadje van Tante Nalima kunnen poedelen. Dat is een mooi vooruitzicht!
Foto: de prachtige bospaden die we onderweg tegenkomen
Tante Nalima
Bij de slager in De Bilt koopt Sjaak vlees voor Rosa. Bij de HEMA koopt hij nieuwe oplaadbare batterijen voor zijn GPS want de oude zijn nog steeds spoorloos. Na een heerlijke douche bij Tante Nalima smeer ik mijn gehavende benen in met kokosolie. We eten soep, traybake en yoghurt met vruchtjes en we doen de was zodat we morgen met frisse kleren ons pad kunnen vervolgen.
Foto: soep bij Tante Nalima
Yoga in de nacht
’s Nachts heb ik opnieuw pijn in mijn onderrug en herinner me een yoga-oefening. “Sjaak, als je je matje een kwartslag draait en je onderbenen op de bank legt, kan ik mijn onderrug en jij je voeten ontspannen.” Sjaak probeert deze houding uit en samen liggen we een tijdje met onze onderbenen op de bank, in een hoek van 90 graden. “Zo kan ik niet slapen hoor…” mompelt Sjaak en hij legt zijn matje weer terug. Zelf bind ik mijn riem om mijn heupen om deze te verstevigen en knoop de hondenriem net boven mijn knieën, zodat ik mijn heupen en bovenbenen kan ontspannen. Een paar uur later worden we heerlijk uitgerust wakker. Ik lig nog steeds met mijn onderbenen op de bank en de pijn in mijn onderrug is weg.
Vertrek
We hebben nieuwe energie opgedaan bij Tante Nalima en vertrekken na een stevig ontbijt en met een lekker lunchpakket in onze tas.
Foto: vertrek bij Tante Nalima (foto: Tante Nalima)
Via De Uithof lopen we richting de A12 die we bij de voetgangersbrug van Bunnik oversteken. De A12, dat is al lekker ver weg! De routes zijn een beetje saai en doen ons denken aan de eindeloze fietspaden langs het grasland tijdens de Nijmeegse Vierdaagse, maar dan zonder de muziek en de dropjes. Het is warmer dan verwacht. De pus loopt uit mijn insectenbeten. (Vraag voor mijn docenten: Hoe komt het dat ik vroeger alleen een rode jeukende bult kreeg, en tegenwoordig vieze zweerderige plekken? Komt dat door toxinen die zich in de loop der jaren hebben opgestapeld, of zijn de insecten tegenwoordig agressiever?)
Pruimen
Het hoogtepunt van de ochtend is het pruimenstalletje onderweg. Ook Rosa krijgt twee rijpe pruimen waar we voor haar de pit uitgehaald hebben.
Foto: Rosa krijgt twee rijpe ontpitte pruimen uit het stalletje
De Greenery
In de middag doen we boodschappen bij de Jumbo in Houten en eten buiten ons lunchpakket op. Rosa krijgt kipfilet met banaan. Bij Schalkwijk moeten we echt onze waterflessen bijvullen en we trekken de stoute schoenen aan bij De Greenery, waar zachtfruit geoogst en verwerkt wordt. “Natúúrlijk mag dat! Willen jullie ook koffie?” De hond mag natuurlijk niet naar binnen, maar buiten staan prachtige overdekte picknickbanken. Ik mag van het toilet gebruikmaken en borstel mijn nagels met de mooie nagelborstel die er ligt. Sjaak drinkt tevreden van zijn cappuccino. “Dit maakt de dag een beetje leuk!”
Gemoedelijk
De route langs Schalkwijk is gemoedelijk. “Ik voel me eigenlijk wel weer happy! En jij?” vraag ik aan Sjaak. “Ik ook!”. Het is de manier waarop we werden ontvangen bij de Greenery. De liefde die we daar voelden heeft ons opgetild. We lopen op een rustige parallelweg en het lijkt of de tijd hier een beetje heeft stilgestaan. Een dame werkt op haar gemakje in de boerderijtuin. Koeien lopen enthousiast met ons mee en we nemen een foto als afscheid.
Foto: de koeien bij Schalkwijk vonden het leuk om met ons mee te lopen!
De tijd
We naderen de dijk bij de rivier de Lek en hier nemen we rust. Alle besef van tijd is weggevallen. We zijn nog thuis en we zijn al in Frankrijk, en alles daar tussenin. We lopen letterlijk met de tijd mee, drie maanden lang, en de klok tikt gezellig met ons mee.
Foto: de rivier de Lek
Guldenroedethee
De volgende ochtend word ik wakker met de vraag of we wel genoeg rust hebben ingepland tijdens onze reis. Ik houd me vast aan wat ik in boeken over dit soort reizen heb gelezen: het lichaam schijnt na ongeveer twee weken te wennen aan dit nieuwe wandelritme. Net voor het ontbijt ontdekken we dat er een Guldenroedeplant bij onze tent staat. Dat is een cadeautje, want mijn tandvlees en lippen voelen pijnlijk aan. We maken thee van een paar blaadjes en bloemetjes en drinken dit bij het ontbijt van koude zilvervliesrijst met walnoot, vijg en rozijnen. Hierna lopen we naar het pontje dat ons naar Beusichem aan de overkant van de Lek brengt.
Foto: bij het pontje
Doorlopen
Omdat we vandaag halverwege de middag in Tiel verwacht worden, lopen we lekker door. In Beusichem is een prachtig kerkje. “Hier moeten we naar links, maar kijk, dáár rechts is een watertappunt bij de kerk!”. We vullen onze waterflessen en spoelen onze pannetjes om. Er is een kleine markt op het plein en we kopen vis voor Rosa. Sjaak let goed op, want ook later vindt hij een fijne picknickbank net buiten de route.
Opnieuw ploeteren
“We moeten hier naar rechts!”. Sjaak wijst naar een strookje hoog en bobbelig gras langs een maisveld. “Dat méén je niet! Dat wordt opnieuw ploeteren!”. Ik vind het niet leuk maar het bederft mijn humeur niet. Ik ontdek dat als je je benen soepel en flexibel houdt, dat de klappen op je benen minder hard aankomen als je in een kuil stapt. En we moeten er toch doorheen!
Foto: strookje gras langs het maisveld mer hobbels en kuilen
Indy de Rotweiler
De afgelopen dagen liepen we veel langs paden waar Rosa aangelijnd moest. Maar vandaag, na een paar uurtjes lopen, mag ze eindelijk los! Rosa rent keihard weg en komt terugrennen met een dankbaar gegrom. In de verte doet een man zijn hond aan de lijn. Als hij dichterbij komt zie ik dat de man zijn benen vol tatoeages heeft. Hij heeft een super leuke, speelse Rotweiler bij zich. “Ja, ik lijn hem altijd aan als ik mensen tegenkom!”. “Van mij mag je hem wel loslaten hoor, dan kunnen ze samen spelen!” stel ik hem gerust. Indy en Rosa zijn vol energie en rennen spelend weg. Indy komt echter blij terugrennen en beukt keihard tegen mijn benen. Ook de tweede en derde keer rent hij tegen me aan, alsof het hem niet meer lukt om koers te veranderen. Het is een zware hond, dus ik ga bijna onderuit, maar mijn benen zijn inmiddels een stuk sterker geworden. Bovendien heb ik zelf aangegeven dat Indy wel los kon. We moeten verder. De baas van Indy loopt door en wij ook, maar Indy blijft bij Rosa en ons hangen. Terwijl de baas roept en fluit springt de levendige Rotweiler gezellig tegen me op en neemt mijn hand in zijn bek. Het zijn liefkozingen, maar met zo’n grote hond is dat toch wel wennen. Mijn hand zit onder het kwijl. We helpen de baas een handje door te wachten tot Indy eindelijk naar hem luistert en lopen verder door dit landschap met bomen vol grote sappige, rijpe peren. Rosa moet weer aan de lijn.
Neven en nichten
Precies om drie uur lopen we zoals afgesproken het terrein van de woongemeenschap op. Op de veranda zitten mijn oudste nicht en mijn jongste neef. Sinds kort hebben we weer contact met elkaar, na een stilte van zo’n dertig jaar. In hen kom ik een stuk van mezelf tegen! Ik herleef mijn kindertijd terwijl we ondeugend pruimentaart maken en laat mogen opblijven. Morgen komen de andere neven en nichten en gaan we klootschieten, net als in de jaren ’90. Genetisch zijn we deels van hetzelfde materiaal, dus sommige dingen herkennen we net even iets beter. Mijn jongste neef is een fantastische gastheer, wijst ons de douche, geeft ons handdoeken en is een meester in de keuken. Liefdevol snijdt hij de aangebrande randen van de pruimentaart. Ik heb er uit enthousiasme teveel pruimensiroop overheen gegooid, maar hij vindt het niet erg. Het gaat niet om het resultaat, maar om de liefde die we er met z’n zessen ingestoken hebben. En nu weet ik dat siroop aanbrandt in de oven. We mogen de tent op een prachtige plek opzetten, vóór de vijgenboom en achter de pruimen- en stoofperenboom.
Foto: een prachtige plek voor onze tent bij de vijgenboom
Klootschieten
De neven- en nichtendag vliegt voorbij. Spiegels worden voorgehouden, herinneringen worden opgehaald, (voor)ouders worden geëerd en we ontmoeten nieuwe partners en kinderen die inmiddels tiener en twintigers zijn. Wij gaan klootschieten, de andere groep gaat kanoën. We raken een ‘kloot’ kwijt in de bosjes en juichen als we deze na lang zoeken weer gevonden hebben.
Foto: Sjaak legt mijn worp vast tijdens het klootschieten
Na een heerlijk broodje kroket met een drankje en een stuk worteltaart zingen we een lied onder prachtige pianobegeleiding. Hierna is het tijd om afscheid te nemen. We hebben genoten! Ook Rosa vond het fijn om deze dag met de familie door te brengen en geknuffeld te worden.
Sjaak en ik kijken samen terug op een mooie wandelweek. “De natuur was mooier dan ik had verwacht en ik kan erg genieten van het samenzijn en de rust!” vindt Sjaak. Komende week gaat het menens worden, de afstanden gaan wat langer worden, van 22 kilometer naar 30 kilometer per dag. We zullen eerst richting Oirschot lopen, waar we bij mijn dochter gaan logeren. Hierna zullen we de grens naar België oversteken.
Week 1 zit erop!
(geschreven door Keeke)